Mijn reis naar het katholicisme was geen plotselinge ommekeer, maar eerder een lang proces van zelfontdekking, reflectie en spirituele groei. Het was een zoektocht naar iets diepers, iets waar ik in mijn leven ruimte voor miste. Ik ben opgegroeid in een omgeving waarin religie niet de hoofdrol speelde, maar door de jaren heen ontdekte ik de kracht van geloof en de betekenis die het kan bieden in tijden van onzekerheid.
Mijn ouders zijn beide Katholiek, hierdoor ben ik vroeger gedoopt en verlost van de erfzonde en heb ik in groep 4 van de basisschool mijn communie gedaan. Na deze sacramenten heb ik tot december 2023 nooit meer een voet in de kerk gezet.
Mijn eerste echte kennismaking met het katholicisme gebeurde op een moment van persoonlijke crisis. Ik zat vast in een paar behoorlijke levensvragen en een stukgelopen relatie. Er was altijd wel een zacht stemmetje in mijn hoofd wat tegen mij zei dat ik naar de kerk moest gaan maar hier had ik nooit aan toegegeven, tot dat moment. In die tijd hoewel ik niet goed wist wat ik ervan moest verwachten, voelde ik een onverwachte rust toen ik binnenstapte in de kerk. De stilte, de rituelen, de hymnes – alles voelde vreemd en toch vertrouwd tegelijk.
Door mijn nierziekte ADPKD werd mijn kinderwens onder de loep gelegd. Als ik kinderen zou willen zouden de jaren geteld zijn om ze voor mijn eigen veiligheid op deze wereld te brengen, op dat moment was ik 26 jaar en zonder partner. Tijdens deze mis preekte de pastoor over liefde en gezondheid, twee onderwerpen waar ik naar mijn gevoel verloren had.
"Deze foto is mijn eigendom en mag niet zonder toestemming worden gedeeld of gebruikt."
Deze boodschap raakte mij diep. Het idee van liefde die geen grenzen kent en te kunnen vertrouwen op het plan wat God voor mij heeft was precies wat ik zocht. Ik voelde me welkom in de gemeenschap, zelfs zonder dat ik alle rituelen begreep. Er was iets diep van binnen dat zei: "Dit is de weg. Natuurlijk was mijn beleving in de kerk slechts het begin van een diepere zoektocht. Ik begon de Bijbel te lezen, zondagen naar de kerk te gaan, meer te leren over de heiligen en de sacramenten.
In de maanden die volgden, bleef ik zoeken naar antwoorden. Hiervoor heb ik mij via mijn kerk aangemeld voor de Alpha-cursus, dit is een groot aanrader voor ieder die vragen heeft over het geloof, er worden verschillende onderwerpen besproken waar ruimte is voor discussie. Hier heb ik ook gelijkgestemde mensen leren kennen die mijn interesse in het geloof delen.
Tijdens de cursus kwam er een moment waarop ik besefte dat ik niet langer een buitenstaander was, maar dat het katholicisme mijn spirituele thuis werd. Het was een beslissing die niet van de ene op de andere dag werd genomen, maar die langzaam maar zeker zijn plaats in mijn hart vond. Mijn bekering was niet zozeer een plotselinge transformatie, maar een voortdurende, bewuste keuze om te geloven, om te vertrouwen en om mijn leven te wijden aan Christus.
Ik besloot de stap te zetten en mij bij de pastoor aan te melden voor het heilige sacrament ''het vormsel''. Dit sacrament doe je normaal gesproken op 12-jarige leeftijd als aansluiting op je heilige communie, dit is bij mij nooit gebeurd omdat ik van mijn katholieke school overgegaan ben naar een openbare school en gezien mijn ouders niet kerkgaand zijn is dit sacrament nooit voltooid.
Mijn bekering tot het katholicisme heeft me niet alleen dichter bij God gebracht, maar ook dichter bij de gemeenschap van gelovigen. Ik ben dankbaar voor de mensen die ik heb ontmoet en die mijn reis hebben verrijkt, en voor de Kerk die me heeft geleid naar een dieper begrip van mijn eigen leven en het leven van anderen. Het heeft me geleerd om te vertrouwen, om te vergeven, en om in liefde te leven. Het is een pad dat ik met vreugde en toewijding blijf bewandelen, wetende dat ik niet alleen ben, maar omgeven door een universele en tijdloze liefde.
Maar hoewel dit het einde is van een bepaalde zoektocht, is het tegelijkertijd een nieuw begin. Mijn geloof zal altijd in ontwikkeling blijven. Er zullen altijd nieuwe uitdagingen, nieuwe vragen en nieuwe momenten van ontdekking zijn. Maar wat ik nu weet, is dat ik niet alleen ben op deze reis. Ik ben deel van een gemeenschap die me steunt, een Kerk die me voedt en een God die altijd bij me is.
Reactie plaatsen
Reacties